Ξεκινήσαμε ένα χρόνο πριν την έκδοση του περιοδικού ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΧΩΡΟΣ με μια φιλοδοξία: να γίνει το πετραδάκι που θα ταρακουνήσει λίγο τα ανησυχητικά ήσυχα νερά του προβληματισμού για το κτιστό περιβάλλον στην Ελλάδα.
Σκεφτόμαστε – τότε – ότι πέρα από μια απλή παρουσίαση θα μπορούσε ένα περιοδικό να γίνει το «μέσο» μιας κριτικής, μιας διαλεκτικής αντιμετώπισης θεμάτων όπως η σύγχρονη αρχιτεκτονική, η εκπαίδευση των μελλοντικών δημιουργών του κτιστού περιβάλλοντος, η προστασία παραδοσιακών οικισμών και μνημείων, το μέγα πρόβλημα της Αθήνας και τόσων άλλων θεμάτων, σημαντικών για την ποιότητα του ΧΩΡΟΥ που ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ έχει ανάγκη.
Παρακολουθήσαμε με το αθώο – της παιδικότητας – γεμάτο ερωτηματικά βλέμμα: διακηρύξεις, θέσεις, αποφάσεις, δημιουργίες, κατασκευές, που αντιμετωπίσθηκαν χωρίς καμιά ενόχληση. Θέματα που αλλού θα ξεσήκωναν θυελλώδεις συζητήσεις, αντιμαχόμενα στρατόπεδα στους υπέρ και τους κατά, εδώ πέρασαν – σαν να μην πέρασαν. Παραδείγματα; Αρκεί ένα. Οι προτάσεις – πιο ωμά: έτοιμες μελέτες – της υπηρεσίας Οικισμού για την μορφολογία του ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ σπιτιού που θα’ θελε κάποιος να κτίσει στο βουνό ή στη θάλασσα. Τα έντυπα μαζικής κυκλοφορίας το χαιρέτισμα σαν την ευτυχή στιγμή της ελληνικής αρχιτεκτονικής μορφολογίας. Ο θρίαμβος του «ARAHOVA LOOK» συνεχίζεται! Και αφού επισημοποιήθηκε, δεν μένει, παρά να φτιάξουμε και σχολές ειδικών τεχνιτών να ντύνουν τις τσιμεντένιες κολώνες με τουβλάκια και τις τσιμεντένιες πλάκες με σχιστόπλακες. Πληρώνεις κάτι παραπάνω αλλά διατηρείς το ελληνικό χρώμα!
Στο τεύχος 5/1977 είχαμε ζητήσει την γνώμη των αναγνωστών μας για ένα «…από τα πιο αμφιλεγόμενα δημιουργήματα της σημερινής Αθήνας, …σαν ένα πρώτο βήμα κριτικής…». Πήραμε ελάχιστες απαντήσεις. Και όμως η πρωτοβουλία – όπως μας είπαν – ήταν σωστή. Τι φταίει λοιπόν; Μήπως ρομαντικοί Δον Κιχώτες δεν αντιληφθήκαμε τίποτα; Δεν αντιληφθήκαμε ότι ο νέο-έλληνας λέει πολλά και γράφει λίγα; Γιατί τα γραφτά είναι ντοκουμέντα και υπόκεινται με τη σειρά τους σε κριτική; Επιμένουμε όμως και περιμένουμε. Γιατί πιστεύουμε και στην διδακτική αξία της κριτικής και όχι μόνο για τους νεώτερους.
Επίσης από το τεύχος αυτό αλλάζει και το σχήμα του περιοδικού. Από γνώμες των αναγνωστών μας και δική μας μελέτης καταλήξαμε ότι λίγο μικρότερο είναι πιο εύχρηστο και «στέκει» πιο εύκολα στη βιβλιοθήκη, τελικό προορισμό του. Ακόμη για το 1978 και για πολλούς λόγους, προσωπικούς όσο και πρακτικούς, θα κυκλοφορήσουν 3 ΔΙΠΛΑ τεύχη αντί των 6.
Μια καινοτομία γι’ αυτή τη χρονιά είναι η παρουσίαση σε κάθε τεύχος ενός αρχιτέκτονα (ή γραφείου) που μαζί με ερωτήσεις, άρθρα κ.λ.π. θα γίνεται πιο ολοκληρωμένη και πολύπλευρη.
Θέλαμε – τότε – και θέλουμε – ακόμη – κάτι παραπάνω από ένα όμορφο περιοδικό. Χρειαζόμαστε όμως και τη δική σας βοήθεια.