Στην αρχή ήταν η παρατήρηση ότι στους κυρίους χώρους και των δύο αυτών σπιτιών είχε επιλεγεί σαν βασικό διακοσμητικό στοιχείο, η επένδυση κάποιου από τους τοίχους με καθρέφτες, κλασσικά διακοσμητικά λύση όταν το κόστος το επιτρέπει. Όμως, ο αντιθετικός τρόπος που η λύση αυτή βεβαιώθηκε από τον κάθε χρήστη, γέννησε μια σειρά από επόμενες παρατηρήσεις, καταλήγοντας στην καταγραφή και των υπόλοιπων ερεθισμάτων για σκέψεις που μας δίνουν τα σύνολα των χώρων αυτών των διαμερισμάτων.
Αυτή η κάπως ονειρική ιδιότητα του «κατόπτρου», να αναπαράγει ακριβώς και αντίστροφα τα έμψυχα και άψυχα που του αντιπαρατίθενται μας πηγαίνει αρκετά μακρύτερα από το απλό effet του διπλασιασμού του βάθους του δωματίου. Από τη στιγμή λοιπόν που, με την επένδυση από καθρέφτη, ο διαφανής τοίχος έχει αναχθεί σε άϋλο όριο, ο χρήστης του πρώτου διαμερίσματος αποφασίζει να αναιρέσει αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα: τον φορτίζει με επί πλέον διακοσμητικά στοιχεία, τον οχυρώνει οπτικά με κάποιο τραπέζι χρήσιμων διαστάσεων, αντίστοιχα καθιστικά και πάνω του ένα πλήθος αντικειμένων που ευρύνουν το όριο της τριχοτόμησης της επενδεδυμένης επιφάνειας. Αποτέλεσμα: το διάφραγμα – τοίχος έχει πλήρως αναπαραχθεί.
Ο διπλασιασμός του βάθους του καθιστικού είναι οπτικά ανέφικτος – ίσως όμως και να μην ενδιέφερε αυτό ακριβώς το εφφέ, αλλά η ιδιότητα του υλικού να αιχμαλωτίζει κάθε του υλικού να αιχμαλωτίζει κάθε ακτινά φωτός που θα φτάσει ως την σκοτεινότερη γωνιά. Έτσι, ο καθρέφτης συμπληρώνεται με συγγενή υλικά διάσπαρτα στον υπόλοιπο χώρο, δηλαδή, πλήθος κρυστάλλινα διακοσμητικά και λειτουργικά αντικείμενα, γυάλινες επιφάνειες στα τραπέζια, μέταλλο στην εμφανή στηρίγματα και αναλαμπές σε μπρούτζινες λεπτομέρειες και στο μεταλλικό ύφασμα των μαξιλαριών του καναπέ. Πηγές φωτισμού ελάχιστα και όλα, βυθισμένα μέσα σε πλατειές επιφάνειες γκρίζες, γκρίζες – μπλε, μαύρες και καφέ.
Ακριβώς αντίθετο το δεύτερο διαμέρισμα, είναι ολόκληρο ένας ενιαίος χώρος με κυρίαρχο χρώμα το λευκό σε όλες του τις… αποχρώσεις. Το σύνολο ορίζεται από μια γωνιά διάφανη και μια αδιάφανη, ακριβώς όπως ένα κοχύλι μισό-ανοιγμένο. Η πλευρά που επενδύθηκε με καθρέφτη και τζαμαρία που τρέχει σ’ όλο το μήκος της πρόσοψης σχηματίζουν τη γωνιά με τη θετική και την αρνητική όψη της ίδιας κύριας ιδέας: κατάργηση του αδιαφανούς χτιστού διαχωριστικού – οπτικός διπλασιασμόςτου χώρου στον καθρέφτη, και λειτουργικότερη και πλήρης ενοποίηση του έξω χώρου με τον μέσα στην υπόλοιπη γωνία. Η ενοποίηση αυτή υλοποιείται και υπογραμμίζεται με τη χρησιμοποίηση επίπλων του ίδιου ύφους στον σκεπασμένο και στον ανοιχτό χώρο. Ίδια σκηνογραφία, χρώματα άσπρα σβησμένα, καθρέφτες στο ερεισίνωτο του καναπέ, κομμάτια από ύφασμα θεατρικά εντυπωσιακό, αλλού φθαρμένο, αλλού γυαλιστερό – μικρά αναμμένα κάρβουνα μέσα σε στάχτη και γύρω ένα λευκό πένθιμο: αυτή είναι η εντύπωση.
Η απέναντι γωνιά αρνείται οποιοδήποτε άνοιγμα. Διακοσμημένη με γλυπτά σε εσοχές και εξοχές, έργα αντίκες και έργα σημερινά, απαγορεύει τη
λύση της συνέχειας της έχοντας σκεπασμένα εντελώς ακόμα και τα τζάμια μιας μικρής βοηθητικής πόρτας με πυκνό papier – mache. Καθρέφτες υπάρχουν κι εδώ, αλλά είναι περισσότερο λειτουργικοί και φαίνονται να κρέμονται στον τοίχο σαν κάδρα μέτριων διαστάσεων παρά για να αντικαταστήσουν το χτιστό διαχωριστικό.
Σε αντίθεση με το πρώτο διαμέρισμα ο μεγάλος καθρέφτης του αντικρυνού τοίχου αφήνεται σχεδόν ολοκληρωτικά ελεύθερος να διπλασιάσει τον χώρο. Επί πλέον, δεξιά και αριστερά τονίζει τα όρια του με δύο αρχαϊκές κολώνες στο φυσικό χρώμα του ξύλου. Θαρραλέα αντίθεση της γυαλιστερής επιφάνειας με αντικείμενο τελείως θαμπό. Άλλωστε, εδώ το φως δεν αιχμαλωτίζεται με συνεχή υλικά αλλά ακολουθεί μάλλον μια κλιμάκωση: εδώ είναι ο καθρέφτης, περνάμε στα γυαλιστερά στολίδια των στολών, μετά στο λευκό παντού μέχρι να φτάσουμε στις φλογίτσες των αναμμένων καντηλιών.
Στο πρώτο διαμέρισμα, ο κάτοικος του δεν θεωρεί απαραίτητο να παρομοιάσει την ατμόσφαιρα των διαφόρων χωρών του μεταξύ τους. Το κάθε δωμάτιο λειτουργεί σαν ανεξάρτητο κλειστό κουτί και ας επικοινωνεί οργανικά, με κάποιο άλλο. Όταν ο ιδιοκτήτης κάτοικος – χρήστης λείπει, οι χώροι μένουν ξεκάθαρα διαχωρισμένοι κουτιά από διαφορετικά χρώματα σε παιχνίδι – κύβο. Αρκεί η επιστροφή του για να αρχίσει το διαμέρισμα να ζει με την επικοινωνία των χωρών του υλοποιημένη στην ανθρώπινη κινούμενη φιγούρα (την πολύχρωμη και πολύσχημη άλλωστε). Είναι σίγουρο ότι ο επισκέπτης ξαφνιάζεται όταν από τα μαλακά μπεζ – άσπρα χρώματα της εισόδου περνά στο καθιστικό που περιγράψαμε σαν σύνολο από γκρίζο, καφέ, μαύρο, κρύσταλλο, αναλαμπή, φως σκοτάδι. Αλλά εκεί τείνει και να παραμείνει για συγκέντρωση, για επικοινωνία, για σύσφιξη σχέσεων – αντίθεση αυτή με το λευκό καθιστικό του δευτέρου διαμερίσματος που είναι εξ ίσου φιλικό αλλά και γεμάτο εντατικά σημεία φυγής – και επιστροφής για κείνον που συμμερίζεται την ιδιαιτερότητα.