Δεν έχω συμφωνήσει – λέει ο αρχιτέκτονας – με την θεωρία, που οι περισσότεροι παραδέχονται σήμερα, με την οποία ένα κτίριο με πολλές χρήσεις πρέπει να έχει ένα ανώνυμο κέλυφος, πρέπει να είναι μια ουδέτερη αρχιτεκτονική έκφραση.
Σκέφτηκα γι’ αυτό τον σύνθετο οργανισμό – τραπεζαρία + αίθουσα διαλέξεων + θέατρο για ένα σχολείο (καλογρεών) – χτισμένο στην μεγάλη αυλή του ίδιου του σχολείου, ένα κέλυφος ελεύθερα ανεπτυγμένο, στου οποίου την εκτέλεση συμμετείχαν δημιουργικά ακόμη και οι ίδιοι οι εργάτες που το έκτιζαν με ευχαρίστηση και ενθουσιασμό. Μια κατασκευή οικονομική και ελαφριά: ένας «ιστός αράχνης» μεταλλικός στον οποίο ρίξαμε πεταχτό τσιμέντο χωρίς να χρησιμοποιήσουμε καλούπια.