Η αναζήτηση του αναπάντεχου μας οδήγησε στην παρεμβολή ενός κεντρικού κενού, που ως ενδιάμεσου χώρου κινήσεων και φωτός να διαρθρώνει την κατοικία σε δύο περιοχές και διαμέσου του οποίου να «περνάς απέναντι».
Εκεί είναι που διαχέεται το εσωτερικό προς το εξωτερικό αλλά και το αντίστροφο έτσι που να διατρυπιέται το τυφλό όριο στα βορειοανατολικά.
Οι κινήσεις, οριζόντιες και κατακόρυφες, γίνονται κεντρικά στην καρδιά της σύνθεσης και ενώ οργανώνουν τους χώρους σε γεωμετρική παράθεση λειτουργούν ως το κυρίαρχο στοιχείο αναφοράς της όλης σύνθεσης.
Η έντονη κλίση υπαγόρευσε την βάση του κτίσματος στην οποία δομείται η κατακόρυφη επιφάνεια του μπετόν για να επικολληθεί σ’ αυτή ο διάλογος των όγκων. Η στέψη ενοποιεί τους όγκους σε έναν και εξομαλύνει το παιγνίδι τους διατηρώντας την κλίμακα στο έργο.
Αρχιτέκτονες: Ελευθερία Σεργίδου, Βασίλης Πασιουρτίδης
Πολιτικοί Μηχ.: Νίκος Καλαθάς, Γιώργος Δημητριάδης
Φωτογράφος: Χρίστος Παναγίδης
Μελέτη: 1998
Κατασκευή: 2002
