Ζητήθηκε εσωστρεφής κατοικία, με εσωτερική αυλή όπου το υγρό στοιχείο θα αποτελούσε το κυρίαρχο του χώρου αλλά και ολόκληρου του έργου. Αξιοποίηση κατά το δυνατό των φυσικών παραμέτρων, νοτιοανατολικός ήλιος – δυτικός αέρας, οι χώροι να έχουν ύψος και φώς αλλά και να είναι λιτοί – φιλόξενοι στα έργα τέχνης της συλλογής του ιδιοκτήτη.
Η αναφορά στο δυτικά γειτονικό άλσος κρίθηκε ότι θα έπρεπε, εκτός από το να είναι άμεση, να παρεμβαίνει καθοριστικά στην μορφοποίηση του έργου.
Εξ’ ου και η συμπαγής φλούδα, που περικλείει την κατοικία εγκιβωτίζοντας τον υπαίθριο χώρο, αποκαλύπτεται στα δυτικά. Το φυσικό εισχωρεί εντός της βαθμιδωτά, εναλλασσόμενο μονοχρωματικά και φιλτράρεται στην κορύφωση του όγκου της. Το δε νερό, ελεύθερο και διαβρωτικό, την διανοίγει σημειακά προς τον νότο.
Η πρόσβαση εφάπτεται της καμπυλότητας και οι χώροι βαίνουν στο εσωτερικό, ενώ ο “δημόσιος” χώρος του καθιστικού, διαμπερής, βλέπει και προς τα έξω με θέα στο άλσος. Η εσωτερική κίνηση στο ισόγειο οργανώνει, διαχωρίζει και ενοποιεί το μέσα με το έξω, ενώ στον όροφο υποχωρεί αφήνοντας τους χώρους σε ελεύθερη οπτική προς την αυλή. Οι φυτεύσεις εκτός, επιμερίζονται σε ελεύθερες και μη, μέχρι τα όρια του γηπέδου.
Αρχιτέκτονες: Ελευθερία Σεργίδου, Βασίλης Πασιουρτίδης
Πολιτικοί Μηχ.: Νίκος Καλαθάς, Γιώργος Δημητριάδης
Μηχανολόγοι Μηχ.: Γιάννος Ζεμπύλας
Φωτογράφος: Χρίστος Παπαντωνίου
Μελέτη: 2000
Κατασκευή: 2007
