Πώς χτίζει κανείς πάνω στην έντονη ομορφιά ενός κυκλαδίτικου τοπίου χωρίς να το καταστρέφει; Αυτό το έργο αναζητά μια απάντηση σε αυτό ακριβώς το ερώτημα.
Η τοποθέτηση ενός τόσο πλούσιου αναπτυξιακού προγράμματος σε αυτόν τον εξαιρετικά ευαίσθητο χώρο απαιτεί μια προσεκτική εξέταση των φυσικών και ιστορικών στοιχείων που χαρακτηρίζουν το τοπίο: τον αμφιθεατρικό κύκλο των λόφων, τα εποχιακά ρέματα και τη βλάστηση, τις πεζούλες και τις ξερολιθιές.
Το τοπίο του Αιγαίου είναι η σύνθεση φυσικών και πολιτιστικών μορφών σε μια δυναμική διαδικασία αναδυόμενης αυτοοργάνωσης. Ωστόσο, αυτή η ιστορική ισορροπία είναι εξαιρετικά εύθραυστη, βιώσιμη μόνο όσο συνεχίζουν να λειτουργούν οι οικονομικές και πολιτιστικές πρακτικές που την διαμόρφωσαν. Μετά από χιλιάδες χρόνια ύπαρξης, το όμορφο κυκλαδίτικο τοπίο αντιμετωπίζει τώρα την απειλή αλλαγής που επιβάλλει η αυξανόμενη τουριστική οικονομία.
Αναζητώντας μια νέα ισορροπία, αυτό το έργο προσπαθεί να αντιστρέψει την τάση του μετασχηματισμού ως καταστροφή: με αναδιατύπωση του μετασχηματισμού ως σύνθεση, ως συμβίωση.
Νέες στρατηγικές έχουν αναπτυχθεί για να επιτευχθεί αυτή η σύνθεση:
Η στρατηγική κατασκευής αυτού του χώρου συνίστατο στη χρήση των υφιστάμενων πεζούλων και ξερολιθιών ως σκελετική δομή, την αποκατάσταση και επέκταση του συστήματος. Για παράδειγμα, όπου ένας σύγχρονος δρόμος έκανε ζιγκ-ζακ στην πλαγιά, προκαλώντας μεγαλύτερη καταστροφή από τα ίδια τα σπίτια, εδώ ακολουθούν είτε τις κάθετες γραμμές των ξερολιθιών είτε τις παράλληλες γραμμές των πεζούλων.
Η στρατηγική βλάστησης συνίστατο στο να επιτρέπεται στις αυτόχθονες ποικιλίες φυτών να διασκορπίζονται προοδευτικά σε όλο το τοπίο. Δεδομένου ότι αυτές οι ποικιλίες δεν είναι άμεσα διαθέσιμες στην αγορά και ότι οι τελικοί χρήστες προτιμούν συχνά έναν πιο ελεγχόμενο κήπο, η φυσική δυναμική δεν μπορεί να αναπαραχθεί εύκολα. Για την αντιμετώπιση αυτών των ανησυχιών, υιοθετήθηκαν δύο προσεγγίσεις:
Η πρώτη προσέγγιση: μοτίβο
Τα μοτίβα διαπλέξεως της φράκταλ της υπάρχουσας βλάστησης μιμούνται με φύτευση σε ποσοστά μίξεων. Αντί να εργάζεστε με ομάδες φυτών, κάθε περιοχή αποτελεί διαφορετικό ποσοστό μείγματος εκείνων σε γειτονικές περιοχές.
Η δεύτερη προσέγγιση: πυκνότητα
Τα φυτά που βρίσκονται πιο κοντά στα σπίτια τοποθετούνται σε μεγάλη πυκνότητα, παρέχοντας έναν περιποιημένο κήπο. Σε μεγαλύτερη απόσταση από το σπίτι, επιτρέπεται περισσότερος χώρος για φυσική εκ νέου βλάστηση μεταξύ των φυτών. Πέρα από μια ορισμένη απόσταση δεν εισάγονται φυτά, επιτρέποντας μια εντελώς φυσική εκ νέου βλάστηση. Έτσι σχηματίζεται μια κλίση από τον περιποιημένο κήπο στο φυσικό τοπίο, συνθέτοντας τα δύο σε μια νέα συμβίωση.
Από την τοπογραφία, στο σύστημα των παραδοσιακών πέτρινων τοίχων και των βεράντων, από τη βλάστηση έως τους νέους δρόμους και τα κτίρια, η συνολική δομή φιλοδοξεί να αντικατοπτρίζει τα υπάρχοντα χαρακτηριστικά του τοπίου. Από την πυκνότητα στο κέντρο της δίνης έως την έλλειψη στις ανεμοδαρμένες κορυφές λόφων, κάθε στοιχείο ενσωματώνεται στο σύνολο.
Πηγή: doxiadisplus.com