Η κριτική επιτροπή, την οποίαν αποτελούν ο Andre Chastel, οPierre Vago, η αγγλίδα Monica Pidgeon, ο ιάπωνας Ren Suzuki και ο πολωνός Tadeusez Barucki, μόλις τελείωσε τις εργασίες της αφού αξιολόγησε περισσότερες από πενήντα υποψηφιότητες. Πρόκειται για τέσσερα βραβεία αρκετά διαφορετικά ως προς τις κατευθύνσεις και το περιεχόμενο.
Το βραβείο Sir Patric Abercrombie αφορά την πολεοδομία. Καθιερωμένο το 1961, δόθηκε στο παρελθόν στους S.Markelius και G. Sidonbladh για το ρυθμιστικό σχέδιο της Στοκχόλμης, στον έλληνα Κ. Δοξιάδη, στο ’65 στον C.Buchanan και στον ούγκρο T. Farkas, μετά στον Giancarlo de Carlo, στον Hubert Bennet, στο Πειραματικό Κέντρο Ερευνών του Μαρόκου και τέλος, στο 1975, στους σοβιετικούς I.B.Orlov και N. I. Simonov για τα οικιστικά συγκροτήματα τουNavoi και Chevtchenko στο Kazakshtan και στο Uzbekistan. Αυτό το χρόνο δεν κέρδισε μια προσωπικότητα αλλά ένα έργο: Το Louvain – La – Neuve στο Βέλγιο, το συγκρότημα για 50.000 κατοίκους, των οποίων 15.000 φοιτητές. Ο δήμαρχος Raymond Lemaire αναφέρεται σαν η ψυχή ενός κοινοτικού συστήματος παραδειγματικού για την ποικιλία της κατασκευαστικής του θεώρησης και την προτεραιότητα της κυκλοφορίας των πεζών.
Έντονη η διαμάχη για το Βραβείο Auguste Perret, ειδικά αρχιτεκτονικό βραβείο, με το οποίο τιμήθηκε από το ’61 ο μεξικανός F. Candela, ο ιάπωνας K. Mayekava και ο γάλλοςJ. Prouve, οι γερμανοί H. Scharoum, F. Otto και R. Gutbrod, ο τσεχοσλοβάκος K. Hubacek, ο ισπανός Ε. Perez Pinero και ο καναδός A. C. Erickson. Μεταξύ των πιο αξιόλογων υποψηφίων εκτός από τον Denyw Lasdun, δημιουργό του λονδρέζικου National Theatre, οι Ιταλοί Enzo Zacchiroli καιAngello Manziarotti. Επικράτησαν όμως, με την αξία τους, οKiyonori Kikutake, ο εμπνευστής του Aquapolis στην έκθεση της Okinawa και στο γραφείο Piano & Rogers, διάσημο πλέον για το Centre Beaubourge του Παρισιού.
Μεταξύ των υποψηφίων για το βραβείο Jean Tschumi για την κριτική ξεχώριζαν ο νηρβηγόε Christian Norberg – Sculz Intitute και το For Architecture And Studies of New York που εκδίδει το περιοδικό “Oppositions”. Στο παρελθόν, το πήρανε στο 1976 ο ελβετός J.P. Vouga, στο ’69 ο ρώσος I. Nikilaevκαι ο μεξικανός P. R. Vanquez, στο ’72 ο βραζιλιάνος J. B.Vilanova Artigas και στο ’75 ο Reyner Banham.
Τα συμπεράσματα σύνθεσε ο Colin Ward σε τρία σημεία: 1) όταν οι χρήστες ελέγχουν τα προγράμματα και συμμετέχουν στη μελέτη, την κατασκευαστική διαδικασία και την συντήρηση των λαϊκών κατοικιών, η ατομική και κοινή ευτυχία προωθείται, ενώ η έλλειψη μιας τέτοιας διαδικασίας λειτουργεί ανασταλτικά στην ευτυχία του κόσμου και με πρόσθετη οικονομική επιβάρυνση. 2) Το βασικό στοιχείο στοHousing δεν βρίσκεται σ’ εκείνο που είναι, αλλά σ’ αυτό που παράγει στην ύπαρξη των χρηστών, των οποίων ο βαθμός ικανοποίησης δεν είναι αναγκαστικά αναλογικός στα ποσοτικά standards. 3) οι παρεκκλίσεις, τα λάθη και οι ατέλειες της «δικής σας» κατοικίας είναι άπειρα από ανεκτά εάν χρεώνονται σε «δική σας» υπευθυνότητα και όχι σε εκείνη άλλων. Ύμνος στην διοικητική και επαγγελματική αντιαυταρχικότητα, στην αυτοδιοίκηση, στην μέθοδο του “Self Help”, της ελεύθερης διαχείρισης. Με βάση υπολογισμούς και ακριβείς παρατηρήσεις, ο Turner καταδικάζει τον πατερναλισμό των οργανισμών και των ιδρυμάτων που οικειοποιούνται το δικαίωμα του «κανονίζω» στην κατοικία των λιγότερων προνομιούχων.
Από τα γραφεία της UIA sστην rue d’ Ulm μεταφερθήκαμε στην έδρα του γαλλικού τμήματος στην ruw Raynouard. Βρίσκεται στο ρετιρέ όπου έζησε και πέθανε ο Auguste Perret, ο περίφημος «μηχανικός» του μπετόν αρμέ. Στο ισόγειο, μια υπέροχη σκάλα, ανάμνηση των ελικοειδών προφίλ του Theatre Des Champs-Elysees, οδηγεί στο υπέροχο εργαστήριο του δασκάλου που ενέπνευσε το «Eupalinos”του Paul Velery.