Άλλο ένα ιστορικό κτίριο καταδικάσθηκε σε θάνατο στην Αθήνα και είναι βέβαια γνωστό ότι στον τόπο μας εφαρμόζεται η «παθητική προστασία» όσον αφορά την αρχιτεκτονική μας κληρονομιά, αλλά εδώ πια πρόκειται για «ενεργητική καταστροφή» του κτιρίου στην οδό Γ’ Σεπτεμβρίου 56 που ο αρχιτέκτονας Π. Ζίζηλας έκτισε γύρω στο 1920. Μια τεράστια επιγραφή μας πληροφορεί για την άμεση κατεδάφιση του και για την «ανοικοδόμηση» στο χώρο του, ποιος ξέρει ποιας άμορφης πολυκατοικίας, σαν τις τόσες άλλες που τόσο χαρακτηριστικά «στολίζουν» την «παρδαλή μας πρωτεύουσα» (έγραψε κάποτε ο Άγγελος Σιάγας). Άλλα με την αισθητική των νεοελληνικών πολυκατοικιών έχουν ασχοληθεί άλλοι.
Πολλοί θ’ αναρωτηθούν αν «αξίζει» τελικά να προστατευτεί το κτίριο της Γ’ Σεπτεμβρίου, γι’ αυτό και πρέπει να τονιστεί ότι δεν πρόκειται εδώ για την προστασία του μεμονωμένου και συγκεκριμένου αρχιτεκτονήματος που γράφονται αυτές οι γραμμές, αλλά για την προστασία της ιστορίας του τόπου μας που σε πολύ χαρακτηριστικές χρονικές στιγμές εκφράστηκε με συγκεκριμένη αρχιτεκτονική μορφολογία μέσα στον συνεχώς εξελισσόμενο κάνναβ του ευρύτερου χώρου.
Σε λίγο, η γνώση και η επαφή με την ιστορική μας μνήμη θάναι προνόμιο μόνο, εκείνων, – των λίγων – που μελετούν σχετικά θέματα, ενώ η ιστορία που ανήκει σε όλους, πρέπει και να είναι προσιτή σε όλους χωρίς να πρέπει να ανατρέχουμε γι’ αυτό μόνο στις βιβλιοθήκες, αλλά με το να διατηρούμε τις οπτικά αντιληπτές φάσεις του χώρου που ζούμε, όπως αυτές διαμορφώθηκαν δυναμικά μέσα απ’ την ιστορική συνέχεια του πολιτισμού του λαού μας.
Ειδική στοργή και φροντίδα απαιτούν τα κτίρια, που συνδεδεμένα με τη νεώτερη περίοδο της ιστορίας μας αποτελούν την πρόσφατη αρχιτεκτονική μας κληρονομιά, κι’ αυτό όχι μόνο από μια θέληση διατήρησης «δειγμάτων» με μουσειακή αντίληψη, αλλά από τη βασική, αναγκαία και απαραίτητη θέληση να διαφυλαχθεί η αρχιτεκτονική μας παράδοση και μαζί μ’ αυτήν η ποιότητα της ιστορίας μας.
