Εκπρόσωπος της σημερινής Ιαπωνικής πρωτοπορείας, δημιουργός πολλών γνωστών κατασκευών, όπως το «Haway Dreamland», το περίπτερο του ομίλου «Takara», ο ουρανοξύστης της «Nakagin», ο Kisho Noriaki Kurokawaξαναγυρίζει τελευταία στο προσκήνιο με ένα έργο πρωτοπορείας, το «Sony Tower», μια δυναμική παρουσία στην καρδιά της Osaka. Κάνει πραγματικότητα μια σκέψη ουτοπίας που παρουσιάζεται πειραματικά στα πλαίσια της έκθεσης του «Expo 70». Αφορά ένα σύστημα από «δένδρα πληροφόρησης» τοποθετημένα στις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου, πλαισιωμένα από δέκτες και πομπούς που δέχονται και μεταδίδουν μέσω δορυφόρων καλλιτεχνικούς παλμούς, ειδήσεις από μουσεία, βιβλιοθήκες, πανεπιστήμια. Είναι το πρώτο βήμα για την πλατύτερη πληροφόρηση, ενημέρωση και συμμετοχή του κοινού στα παραπάνω θέματα. Έτσι μπαίνει το πρώτο θεμέλιο με την εκμετάλλευση της ευκαιρίας που δίνει το εμπνευσμένο αυτό εμπορικό κέντρο.Το κτίριο είναι τοποθετημένο σ’ ένα παράγωνο οικόπεδο εκτάσεως 400m2. Με τη μορφή και το ύψος του, των 72m, προβάλει δυναμικά την 
παρουσία του στο χώρο της πόλης. Στους 12 ορόφους του (συμπεριλαμβάνονται και τα 2 υπόγεια) υπάρχουν αίθουσες εκθέσεων, γραφείων, εστιατόρια και μπαρ. Κοντά στην είσοδο, βρίσκεται τοParking, ενώ οι πολύπλοκες εγκαταστάσεις κλιματισμού ευρίσκονται κάτω από ένα επιβλητικό θόλο στην κορυφή του οποίου υπάρχει η καμπίνα του ελέγχου. Οι βοηθητικοί χώροι είναι οι μικροί όγκοι που περιβάλλονται στο εξωτερικό κτίριο, με τα χαρακτηριστικά φινιστρίνια. Οι σκάλες και οι ανελκυστήρες σε κατακόρυφα διαφανή κανάλια, αποτελούν μια ροή κάθετη ως προς εκείνη του δρόμου και των χώρων της έκθεσης που και αυτοί είναι εκτεθειμένοι σε κοινή θέα μέσα από τα διαφανή χωρίσματα.
Όλα είναι φανερά – ευανάγνωστα – αποκαλυπτικά. Μια σωστή εικόνα για τον τομέα της επικοινωνίας, που χαρακτηρίζει την «Sony». Ο Kurokawa θέλησε να ετοιμάσει ένα παλκοσένιο βιομηχανικών προϊόντων όπου οι επισκέπτες παίζουν το ρόλο του ηθοποιού και του θεατή συγχρόνως.
Οι επιρροές από το αρχαίο γιαπωνέζικο θέατρο είναι σαφείς. Οι μαύροι και άσπροι χρωματισμοί, είναι τα απαραίτητα στοιχεία των σκηνικών «No». Τα υλικά, σκελετός από μπετόν, πλαίσια από αλουμίνιο, επιφάνειες σε επένδυση από ανοξείδωτο χαλκό γκρίζο πέτρα και λευκό μάρμαρο, εκφράζουν το ίδιο ιδεολογικό κλίμα που κατευθύνει την προσοχή πάνω στο αρχιτεκτονικό συμβάν, και πλέκονται σε μια σύνθεση γεμάτη έντονα και συνεχόμενα ερεθίσματα για τον θεατή. Ο Kurokawa πιστεύει ότι η αρχιτεκτονική πρέπει να είναι απολιθωμένη και αδρανής ώστε να σπρώχνει τον άνθρωπο να πρωταγωνιστεί, να την ζωντανεύει να την ολοκληρώνει. Έτσι στο έργο αυτό πραγματοποιούνται τρεις βασικές αρχές του κλασικού δράματος που έχουν κωδικοποιηθεί από το 1400 στα συγράμματα του Zeami Motokiyo: το 
«μονομανές» ή αλλοιώς η υποταγή στο υποκείμενο. Το «Hana» δηλ. η ένταση – ο ερεθισμός – το κίνητρο. Το «Y gen» δηλ. η ολοκλήρωση μέσα από την αίσθηση της υποβολής στην σύμπραξη. Μαζί με την φιλοσοφία αυτή της αρχιτεκτονικής σύνθεσης υπάρχει στα μορφολογικά στοιχεία του κτιρίου ο σαφής παραλληλισμός με το τρανζίστορ που μεταφράζεται στις σχέσεις χώρος εκθέσεων – πυκνωτές, ράμπες – κυκλώμτα, πόρτες – αντιστάσεις. Η διαδρομή των θεατών ακολουθεί τη ροή του ηλεκτρικού ρεύματος. Έτσι από την κορυφή η κατάβαση γίνεται μέσα από ολόκληρο τον οργανισμό σπειρωτά, ενώ η «ένταση» παρέχεται από την τεράστια «μπαταρία» που δεσπόζει στην κορυφή του κτιρίου.
Αυτή η αναζήτηση τυπικών παραδοσιακών μορφών μέσα από τους όγκους της τεχνοκρατικής εποχής, είναι χαρακτηριστική της «Ομάδας Μεταβολισμού» που καθοδηγείται από την προικισμένη έμπνευση του Kurokawa. Στο κύκλο της επαγγελματικής δραστηριότητας του εργάστηκε κοπιαστικά και διατύπωσε μια θεωρία βασανισμένη στη δυναμική άποψη που βλέπει την «κοινωνική ενέργεια» να κατευθύνεται προς την δημιουργία ενός φορέα κατοικίας δημιουργικού – εύκαμπτου, ικανού να προσαρμόζεται στις εκάστοτε αλλαγές και να προβάλλεται στο μέλλον.
Φανερά εντοπισμένη η θεωρία και πάνω στον πύργο τηςSony με τη σχολαστική επάρκεια των χώρων του, αλλά παράλληλα και με τα προκλητικά ασυμπλήρωτα και γυμνά τμήματα, όλα φαίνονται έτοιμα να δεχθούν μια αλλαγή, που πρόκειται να γίνει στο εγγύς μέλλον, όλα προοιωνίζουν μια αλλαγή πολύ κοντινή για τον αρχιτέκτονα, όπως φωτεινές πινακίδες για την διοχέτευση στοιχείων σε μεγάλη απόσταση.
Παρατηρώντας το κτίριο αυτό, διαπιστώνουμε πόσο άμεσα αντανακλά το πνεύμα της σύγχρονης εποχής, τον έλεγχο που εξασκεί πάνω στις διάφορες λειτουργίες, προβάλλοντας την έλλειψη συμμετρίας και τις παραφωνίες, την άρνηση του στην προοπτική των τριών διαστάσεων. Η ανάλυση του όγκου του μας παρακινεί να το θεωρήσουμε γυροφέροντας το, μας εισάγει στην πιο προηγμένη τεχνολογία, όχι για να κάνει κατασκευαστικές ακροβασίες, αλλά για να δώσει υπόσταση σε μια διαδικασία «βιολογικού» περιεχομένου που πηγάζει από την ξενάγηση μας στους εσωτερικούς χώρους του. Δένεται με το περιεχόμενο του μέσα από δυναμικές σχέσεις προεξοχών και κυλοτήτων, αποκλείοντας κάθε παθητική και μιμητική τάση. Ο ασυμπλήρωτος «brutal» χαρακτήρας του είναι ανήσυχος, άσχετος με ρομαντικές ευαισθησίες, αντάξιος ενός σαραντάχρονου καλλιτέχνη, που εντοπίζει προβλήματα δίνοντας ριψοκίνδυνες λύσεις.